stolt de tijd
zit ik gebeiteld
in een schijn van eeuwigheid
jij grijpt mijn hand
weerhoudt mij van ontvallen
de klok tikt de getallen
echoot onverdroten door
hamert het aambeeld in mijn oor
totdat ik het uiteindelijk weer hoor
dat gebronsd geluid
die oude klok van vroeger thuis
die mijn uren registreerde
ook toen ik het tij niet keerde
ik leefde jou voorbij
ik raakte bijna kwijt
jij was het die mij weer vond
in mijn ogen en mijn mond
jij bleef hier altijd wachten
bewaakte mijn bestaan
volhardend in jouw gedachten
verloor mijn nalatigheid
zo heb je me bevrijd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten